Cultuurshock of nog steeds vakantie?

Even was daar het moment van een kleine shock. Het moment dat je op straat loopt en alles tot je neemt; het chaotische verkeer dat naar je toetert en dat naar je schreeuwt, de vrouwtjes die aan je armen trekken voor een massage, de gongen (die grote dingen waar je op moet slaan) die maar blijven doorgaan en de rare tempelgeluiden die alles overstemmen, hele gezinnen (het meeste is 5 wat ik tot nu toe heb gezien) op de scooter (waarom duur als het goedkoop kan), vrouwen die hun vuilnis in volle zakken de sloot ingooien waarin ze 10 meter verder hun kleding staan te wassen, de kippen in kooitjes klaar voor de rituele slachting and so on.
Best heftig allemaal en waarschijnlijk moet je er ook niet teveel bij nadenken, want als je dat wel doet, word je gek, dan breek je, want dit valt niet te bevatten, niet te snappen, hier kan geen mens bij die uit Europa komt.

Nu een week school achter de rug, het voelt niet zo, leraren die niet op komen dagen, uitloop van lessen, de relaxte sfeer die bij onze klasgenoten hangt (geen haast, komt wel goed; waar je als Nederlander vrij frustrerend van kan raken) en de korte dagen die we maken. Na school ook geen huiswerk, dat blijft ook nog een beetje achter. Dat zal vast nog wel veranderen.
Na school duiken we vaak nog even het zwembad in, bezoeken wat marktjes voor de boodschapjes en ’s ochtends eten we ei totdat je niet meer kan. Ik mis mama’s broccoli met kaas en cashewnootjes wel, elke avond uit eten is ook niet echt fijn, doe mij maar ‘eten wat de pot schaft’.

Vrijdagochtend werd ik ziek, te laat om me ziek te melden bij school, dus wel naar school gegaan. Het kostte wat pijn en moeite maar die dag heb ik overleefd. Nu, 4 dagen later, weet ik eindelijk waardoor het kwam. Door de traditionele Balinese koffie iedere ochtend, wat niet te zuipen is (ik dacht; je went er wel aan, even doorzetten). Het is net of je poeder zit op te slurpen en uiteraard ben ik dus geswitcht naar een lekkere kop thee en jus d’orange.

Ik heb een scooter voor het weekend geregeld, waardoor we naar Ubud kunnen gaan. Daar in Ubud heeft Marit haar vader kennissen en was dat dus ons beginpunt. Na heel Bali gezien te hebben (ja, we waren verdwaald) en een paar beste vrienden erbij; vooral politiemannen die ons steeds stukjes de weg wezen, reden we langs prachtige rijstvelden, bergen, palmbomen met kokosnoten waar je dagen van kon overleven en die huisjes, de bedrijvigheid, manden op je hoofd dragen (ik doe het ze niet na) en vervolgens je hele scooter volladen totdat het in evenwicht hangt, ja dat was mooi.
De bungalows van de kennissen hadden we intussen na 2 uur gevonden, we kregen een bruidssuite toegewezen in een prachtig gebouwtje; zie foto’s. Even opfrissen en dan Ubud in. Ubud staat bekend om de kunst en dat was dan ook wat je zag, overal schilderijen, potjes, beeldjes en veel meer. De straten hingen er vol mee.
Monkey Forest was onze eerste bezichtiging, een park vol met apen en … apen. Ook een foto toegevoegd over het scenario: Anouk had heel erge trek, denkt een sultana lekker te eten. Aap komt met vastbeslotenheid naar me toe lopen. Ik en jullie ook voelen het al aankomen. Koekje weg  Anouk sip. Al m’n sultana’s werden met tevredenheid opgegeten ergens boven op een beeld. Daarna bleven die andere apen mij ook volgen, nu vond ik het niet meer zo leuk.

Na monkey forest zijn we ons weer gaan opfrissen. In het binnenland was het namelijk een stuk warmer en we mistten de koele zeewind. Op naar het bekende paleis, nou dat was niet zo bijzonder na al die tempels die we hadden gezien. Na heel veel souvenirtjes te hebben gekocht (té veel, al het geld is weer op) zijn we gaan eten in de winkelstraat en ’s avonds heerlijk gezwommen in het zwembad. Om 8 uur (!!!) viel ik in slaap in onze mega huge grote kingsize hemelbed en werd om 8 uur door de wekker gewekt.

We hebben dwars door de gongen en de ceremonies heen geslapen, want dat had ik nog niet verteld, het is een 3daagse feest’dag’ : Kuningen. Alleen maar ceremonies en dansen, verder weet ik er niets van. Hup ons bedje uit en naar het ontbijt, een prachtig ontbijt gemaakt met fruit en een jaffle (toast gemaakt van rond bruin brood met daarin fruit stukjes).

Toen brak een spannend moment aan. We schamen ons nu heel erg, maar achteraf kan ik er wel om lachen. We waren de sleutel van de scooter kwijt. Het zweet brak ons uit en natuurlijk kon dit er nog wel bij. Overal gekeken, alle tassen overhoop gehaald, bij andere hotels in de straat gevraagd en uiteindelijk een uur later was ik doodleuk iets in een tas aan het zoeken en kwam ik de sleutel tegen. ‘Dit vergeten we snel’, zei ik en dus ga ik er niet verder op in.

Op naar Tanah Lot, een politieman heeft ons een kwartier geleid door het oerwoud en dat was heeeeeel vriendelijk van die man. Op weg naar de tempel kwam er een wesp in m’n shirtje en werd ik dus helemaal gek. Je moet wel rustig blijven, anders word je zo omver gereden door al die scooters en auto’s. De scooter aan de weg gezet en snel m’n shirt omhoog. Ik was een attractie aan de weg en ik probeerde een beetje beschut te staan. De man tegenover in een winkeltje riep me en ik ging er naar toe. Met wat spuug (tsja) en wit poeder maakte hij een zalfje en smeerde hij het erop, de wesp had 3 keer gestoken en het brandde ontzettend. Na een paar uur was alles weg, wonderbaarlijk, echt alles weg. Bij Tanah Lot scooter gestald en naar de prachtige gelegen tempel in het water. We konden nog even wat holy spring water op ons gespetterd krijgen, maar vooral ik was na de magische man wel al genezen.
Bij de holy snake nog even gekeken en op mooie uitzichtpunten gestaan. Het was te warm om er een hele dagtocht van te maken en daarom besloten we om naar het hotel te gaan, spullen te stallen en naar Kuta Beach te gaan. Daar nog even het heerlijke warme water ingeweest en wat gegeten in het centrum. Om 9 uur waren we eindelijk terug. Tevreden van een heerlijk weekend vielen we in een diepe slaap, en dromen deden we alleen maar over scooter rijden .. zucht.