Voorbereidingen en voorpret!

Nog 3 weken en dan begint het avontuur voor Marit en mij, 10 weken lang school op Bali, backpacken, eindeloze herinneringen creëren en het allerbelangrijkste: genieten.
Als ik aan de reis denk, maakt mijn hart een sprongetje, zo blij wordt ik van de zenuwen die ik heb en de voorpret samen met Marit, eindeloos lang boeken bekijken met plaatjes en rondreizen, zoover en tripadvisor uitspitten, enge dieren intypen bij google en vervolgens een beetje terugkrabbelen, de mooiste stranden opzoeken en veel verhalen lezen.

En dan komt er nog een hoop meer bij kijken als je naar een ander land gaat om daar te studeren. De dingen die ik zonet opnoemde, waren leuk en daar heb ik plezier van gehad, nog steeds, want ik zit nog steeds plaatjes van eilanden in de omgeving te bekijken. Maar dan is er nog je visum ophalen, je internationaal rijbewijs laten maken, pasfoto’s laten maken en meenemen etc.
Ik zal vertellen hoe dat allemaal soepeltjes verliep…..

Om de reis zo goed mogelijk te plannen en om al wat leuke dingen met elkaar te bespreken besloot ik bij Marit de avond van te voren te komen logeren. Vooraf hadden we al een afspraak via internet gemaakt en blijkbaar hebben we het Socio Cultural Visa, geen idee hoe en wat, maar dat is wat we nodig hebben. Onze reis moest in Den Haag uitkomen en ik moest weer terug naar Middenmeer en Marit naar Alkmaar. Uiteindelijk heeft de trein Marit op het perron laten staan toen ze rustig een sigaretje rookte. Zoals je in films ziet, rende ze dus (dit moet je je in slow motion voorstellen) achter de trein aan en schreeuwde ze wat (iets wat ik dus niet kon verstaan) en ik moest eigenlijk heel hard lachen.. Met een hele omweg is ze toch in Den Haag gekomen waar we elkaar weer hadden gevonden. Marit kwam er de avond van te voren achter dat ze geen pasfoto’s meer had en die hebben we dus laten maken in zo’n hokje, echt lachen kan je je wel voorstellen.. Toen de bus niet kwam opdagen en we de tram of metro, geen idee, niet konden vinden, hadden we nog meer oponthoud, het betekende dus dat we maar net aan op tijd bij de Indonesische Ambassade konden zijn. Het bleek er heel streng te zijn, dus toen we de bus uitstapten, renden we alle kanten op en zijn we vervolgens een rondje gerend met gehijg en uitputting als gevolg en hadden we alle ambassades van de wereld gezien, behalve de Indonesische Ambassade, hoe anders. We ontdekten net op tijd dat we de verkeerde kant waren opgestuurd door iemand en we kwamen net op tijd aan. Binnen kwamen we er achter dat het niet om 11 uur was, maar tussen 11 en 12 uur, we waren dus de eerste.
We besloten meteen ons internationaal rijbewijs ook te regelen, want ja er zal vast wel een ANWB in Den Haag zitten. We zijn per ongeluk naar het hoofdgebouw gelopen die kilometers verder, aan de rand van de stad lag. Mooie stad hoor Den Haag…… Je zult nu vast denken dat we maar beter thuis kunnen blijven, maar dan heb je de tweede trip nog niet gehoord.


Je moet namelijk nog een tweede keer naar Den Haag om je paspoort met ingeplakte visum (ja, het is maar een sticker) op te halen. De terugreis van de eerste trip heeft ook nog wat langer geduurd omdat ik op Heerhugowaard station aan kwam, mijn bus net voor mijn neus wegreed, ik de trein niet in kon omdat net toen ik m’n ov opgeladen had, de spoorbomen dicht gingen en toen moest ik dus een uur wachten.
Maar goed, ik ging ’s ochtends naar Alkmaar met de trein en wachtte daar op Marit, samen gingen we met de trein naar Haarlem, alles goed gegaan. Op de terugweg alleen reden er geen treinen (volgens ons dan) meer naar Haarlem en moesten we richting Lelystad, Marit via Amsterdam Sloterdijk waar ze haar trein mistte en ik ben in Lelystad uitgestapt, anyhow, daar werkte mijn vader op dat moment en besloot ik de bus te pakken naar zijn werk. Een rondje Noord-Holland laten we maar zeggen.

Thuis ben ik al weken bezig met een plan om mijn koffer in te pakken op een zo technisch voordelige manier. Een echt werkend ingenieus plan heb ik nog niet echt bedacht moet ik zeggen, ik kom niet verder dan alles er ingooien, op m’n koffer gaan zitten, iemand anders die ‘m dicht doet en dan maar tot God bidden dat het 20 KG is. Hoe moet ik nou kiezen tussen 50 paar schoenen en hoe tussen 10 jurkjes, moet ik 4 zonnebrillen mee of 2, hoeveel bikini’s? Ja het is wat, maar dat hoort allemaal bij de voorpret. HEERLIJK! Ik kan niet wachten totdat ik op Bali zit, aan het strand, een enorme jetlag van 24 uur vliegen en mijn voetjes in het water omdat het zo goddelijk warm is.

Echter, als ik er aan denk dat ik al die lieve mensen hier 10 weken moet missen dan krijg ik daar wel een beetje pijn in m’n buik van. Van de week bij mijn lieve Opa en Oma geweest en ik was de deur nog niet uit en de traantjes kwamen al opzetten. Dat wordt nog leuk op Schiphol! En als je er aan denkt, 10 weken, dat is zo voorbij eigenlijk!

Verlang je er ook naar? Niet getreurd, ik zal een kaartje sturen met een prachtig strand als je me een adres geeft, of zoek me op!