Een wereldreis door Zuid Afrika

Opnieuw zoveel meegemaakt dat ik er wel uren over kan praten. Het inburgeren in Port Alfred is in volle gang en ik denk wel voltooid als we weer weg gaan.. Dan moet je je weer aanpassen aan het leven in Nederland, waar ik nu nog even absoluut niet aan wil denken.

De week na Tsitsikamma bestond uit helpen in de township, waarbij we armbandjes hebben gemaakt met de kinderen van bolletjes wol. Daar kan je ze uren mee bezig houden, en mij ook. Zet mij maar neer met een paar touwtjes en ik vermaak me wel! Zij doen deze touwtjes voornamelijk om hun middel, als bijgeloof, wij denken als bescherming tegen verkrachting. Verder hebben we tandenborstels uitgedeeld en les gegeven (via een tolk) over hoe ze moeten poetsen, hoe vaak en waarom het zo belangrijk is.

Het weekend vertrokken we naar Coffee Bay, eens de oost kant op van Zuid Afrika. We zaten in de accommodatie ‘Kings House’ en hostel ‘Coffee Shack’, ja zo heet het echt, en hadden uitzicht op de Indische oceaan. Het verveelt werkelijk nooit, en het wordt nog spectaculairder als ik vertel dat we ’s ochtends wakker werden met walvissen die aan het jagen en springen waren, dolfijnen die met de golven mee gingen en grote vogels die de zee in doken. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien om wakker mee te worden.

’s Avonds op de eerste dag zijn we mee gegaan naar een cultural village, verwelkomt in een typisch Xhosa huisje, waar mama’s gingen dansen en zingen en wij even later ook (op z’n Nederlands natuurlijk). Als bedankje kregen we een lekker hapje eten wat mij gek genoeg aan de bloemkool in Nederland deed denken. Lopend door de rivier, op blote voeten, liepen we terug naar het hostel. De volgende dag mocht ik mee met de sandwich man naar een paradijs ‘Hole in the wall’. De andere meiden deden de hike van 3 uren naar deze prachtige plek. Na lang zwijmelen en foto’s maken was het weer tijd om terug te gaan, gelukkig voor die meiden met de auto. Terug in het hostel, was het ontzettend gezellig, met kampvuren, braais, killer pool, camping spelletjes en talloze idiote gesprekken.

Het volgende weekend was alweer geboekt, na 14 (!!!) uren rijden kwamen we aan in Drakensbergen, dat tegen Lesotho aan ligt. Eigenlijk absurd dat je zo lang gaat rijden terwijl je gewoon op school zit. We hadden een public holiday, dus daar konden we goed gebruik van maken. We kwamen aan en we settelden ons in een soort Efteling torentje met uitzicht op écht Afrika, vlaktes met dieren, bergen en Xhosa huisjes op de achtergrond. Het wordt hier -7 ’s nachts, dus is het van belang dat je een lekker warm bedje hebt.

Onze eerste activiteit was het abseilen, met een beetje kriebeltjes liepen we een uur steil omhoog de berg/cliff op, waar we vervolgens weer vanaf mochten, alleen dan op een andere manier. Wat gaaf! Ik heb er echt van genoten, al ging het veel te snel. Het liefst wilde ik weer naar boven rennen om nog een keer te kunnen. ’s Avonds was de wedstrijd Nederland – Spanje, je snapt wel hoe we er bij zaten natuurlijk! Het hostel wist niet wat ze meemaakten en samen met de andere 15 meiden, maakten we er een echt Nederlands feestje van. Do was ook nog jarig om 12 uur ’s nachts, dus dubbel feest! De volgende ochtend mochten Do, Louise en ik paard rijden in de bergen, wat natuurlijk echt fantastisch was! De paarden waren ontzettend goed verzorgd en de rit was prachtig, door riviertjes heen, hoog gras, echt alsof we in een cowboy film zaten.

Tot slot gingen we de laatste dag op pad met onze paspoorten mee in de tas, richting Lesotho. Het op drie na armste land en ook het hoogste land. Zonder wegen kwamen we heelhuids en wonderbaarlijk zonder lekke banden aan in Lesotho na een Afrikaanse massage van twee uur lang. Na al dat gehobbel waren we een stempel rijker en mochten we wéér omhoog hiken naar de rots schilderingen, gemaakt door de Xan mensen, toendertijd. Het zou wel eens 500 tot 11 000 jaar geleden kunnen zijn, maar veel duidelijker werd het niet. Dieren en jagers waren afgebeeld, die zich tot een verhaal vormden. Daarna mochten we weer hiken naar de primary school, waar we uitleg kregen hoe ons hostel deze school sponsorden en dat de kinderen soms wel twee uur heen en twee uur terug moeten lopen om op school te komen.

Onze gids vertelden ook over de vlaggen die soms aan huizen vast zitten, witte, gele, groene en rode. Wit voor bier, rood voor vlees, groen voor groenten en geel weet ik even niet meer. Dat betekent dus dat je die dingen daar kan kopen. Rood komt weinig voor omdat er bijna geen dieren zijn in Lesotho en veel wordt gestolen. Die witte vlag kwam later, eerst de Sangoma: een traditional healer. Hij vertelde over hoe hij een Sangoma is geworden en wat hij allemaal doet; gesprekken voeren, voorspellen, medicijnen voorschrijven etcetera. De man was erg mooi gekleed en het was heel bijzonder om hier bij te mogen zijn. Wat ik al vertelde, de witte vlag kwam na de Sangoma; we mochten dus bier drinken! Een traditioneel biertje uit Lesotho, kan niet beter. Na een hele dag in Lesotho, was het weer tijd om de grens op te zoeken en richting Zuid Afrika te rijden, wat een verschil.

Helaas was het de volgende dag alweer tijd om afscheid te nemen van het prachtige gebergte en de mooie omgeving. De lange reis terug was weer aangekomen. Aan de andere kant ook wel weer veel zin in project! Volgend weekend blijven we even thuis, om goed aan school te kunnen werken en even bij te komen van alle drukke weken. Dan is het nog maar een paar daagjes en komen papa en mama al! Ontzettend veel zin in, maar aan de andere kan vind ik het niet leuk dat ik weg moet van de campus!

Bedankt voor het lezen en tot het volgende verhaal! Foto’s komen op facebook te staan, aangezien mijn waarbenjij.nu profiel vol is!