Molweni!

Wat een weken heb ik er al opzitten, met veel nieuwe ervaringen en contacten. Het was geen liefde op het eerste gezicht met Zuid Afrika, maar hoe langer ik er ben, hoe meer ik er van ga houden. Je moet wel, want anders mis je de hele cultuur hier, en dat is jammer, want die is prachtig.

Het eerste weekend hebben we rustig aan gedaan in Port Elizabeth, je leeft hier stiekem een beetje van weekend tot weekend, omdat je dat natuurlijk helemaal zelf mag plannen en dan kan je de schoonheid van Zuid Afrika ontdekken! Met de gehuurde family car zijn we met z’n zessen naar PE gereden, de stad aan zee met de meeste zonuren, waar we helaas vrij weinig van gemerkt hebben, want de wind was sterk aanwezig. Onderweg veel auto ongelukken gezien en dus waren we goed op ons hoede zowel in en rondom de stad. Het weekend bestond uit shoppen, uit eten en in het grote luxe hostel genieten van onze ruime kamer en lekkere bedjes.

De week daarna zijn we geconfronteerd met het leven in de townships, tijdens de township tour kregen we de projecten te zien, die aangeboden worden op school. Heftig. Het is zoals ik het in films ken; golfplaten amateuristisch aan elkaar getimmerd, wc hokjes met stenen vast gezet, koeien, kippen en honden loslopend tussen de ‘huizen’ door.
Als de mensen geluk hebben, sponsort de overheid ze een stenen huis, maar de meesten zijn door golfplaten of klei in elkaar gezet en hebben dus in het regenseizoen veel te voorduren. Met gemengde gevoelens kom je aan op een school met gehandicapte kinderen en probeerde ik contact te maken met een enthousiast doof jongetje. Die kinderen hebben hier nauwelijks een leven, maar worden toch met heel veel liefde verzorgd op de school, door mensen met een echt groot hart.

Ik heb een prachtig project toegewezen gekregen, mijn eerste keus waar ik meteen een soort klik voelde. Het is in de township Bathurst, een creatieve township met vele vrouwen die beweren de toekomst te kunnen voorspellen, hopelijk voorspellen ze bij het project in Bathurst veel goeds, want er moet nodig wat gebeuren. Het is een Committee Center, wat betekent dat er ouderen zijn op de day care met hun kindjes, een groep die langs de deuren gaat en voorlichting geeft over HIV/aids, TB, hygiëne en misbruik. In de namiddag komen er kinderen uit school om hun huiswerk te doen en om te spelen, omdat ze dat thuis niet kunnen. Ze hebben vooral liefde en aandacht nodig. Hoe we dan met z’n vieren gaan doen in één container die misschien zo groot is als een minuscuul studentenkamertje, ik weet het niet, maar we gaan doen wat we kunnen (mijn lijst met plannen is al aardig lang; van stoeltjes in elkaar zetten tot een groente tuintje aanleggen). Er is al een meisje waar ik kennis mee gemaakt heb; Jessica (haar Engelse naam en geloof me, die is een stuk makkelijker). Jessica is ontzettend lief, maar ooh wat doet het mij pijn om te zien dat haar vestje kapot is terwijl het ontzettend koud is en dat haar schoentjes zo versleten zijn dat haar tenen te zien zijn. De woorden van de chauffeur vandaag zal ik niet vergeten: 'You give me hope, that's why I am happy with you'.

Afgelopen weekend zijn we in Jeffreys Bay geweest, surfers walhalla van Zuid Afrika; te zien aan de perfecte golven en de relaxte sfeer, zo ook in het hostel. Vanuit onze kamer kon je de zonsopgang en ondergang bekijken (+ talloze gebruinde en strak getrainde surfers ;) ), want het uitzicht was op zee, geweldig! In slaap vallen met het geluid van de golven die op het strand neerkomen, daar kan ik wel mee leven.. iedere dag..

Na lekker uit eten en een beetje souvenirtjes shoppen zijn de meiden de volgende dag gaan surfen, Dominique en ik gingen lekker lunchen.
En nu komt het mooiste van het hele weekend; paardrijden. Het was al ongeveer 5 jaar geleden (in Frankrijk) dat ik heb paard gereden én nog veel langer geleden dat ik op de manege zat, maar het gevoel was er nog gelukkig. We begonnen in het bos en reden door naar de duinen en het strand, waar we zeiknat werden door het galopperen in de zee. Je snapt het al, dat was natuurlijk fantastisch! De rust en de uitzichten waren onvoorstelbaar mooi. Met z’n drietjes (Louise, Dominique en ik) galoppeerden we een eind weg, met een pauze nadat Louise van d’r paard was afgevallen en ik er achter aan ben gehobbeld en het paardje weer terug heb gebracht. Gelukkig heeft ze verder geen ernstige dingen opgelopen door het zachte zand en d’r cap. Na 2 en een half uur reden we weer terug door het mooie landschap. Met mijn mooie knieband ging het aardig goed, maar mijn knie heeft natuurlijk wel een klap opgelopen.. Toch ga ik het nog een keer doen hier, met in gedachten de enorme spierpijn (zo erg dat ik niet meer normaal kan lopen en kan zitten… je moet er wat voor over hebben!)

Het volgende weekend is alweer geboekt, maar eerst ga ik deze week elke middag helpen in de township en ons eigen project opzetten. Daarvoor zijn we natuurlijk hier en we zullen dan ook gebruik maken van het geld dat veel van jullie ons hebben gesponsord.

Hopelijk hebben jullie nu een beetje een indruk wat ik hier ga doen (buiten het uit eten, game drives, weekendjes weg, feestjes vieren bij andere huizen en kaasplankjes eten bij C’est La Vie).

Fotootjes zitten erbij, veel plezier!